Nog meer geitjes

Eindigde ik het vorige stukje, waarin ik de hoop uitsprak, dat de rest van de verwachte geitjes gezond geboren zouden worden, moet ik helaas vermelden..dat de volgende geit die babies kreeg ook haar geitjes...een 3-ling verloor.
Het was die nacht stinkend koud en toen wij die ochtend in de stal kwamen, lagen daar de 3 bevroren geitjes.
Toen heb ik wel even heel hard tegen het hek aangetrapt en iets geroepen dat ik hier maar beter niet neer kan zetten.

Vorig jaar hadden rond deze tijd rustig geitjes geboren kunnen worden, qua temperatuur en toen hadden we ze pas begin April.
Nu wat vroeger omdat we op geiten van Pete pasten en die kwam met de bok, ach dachten we iets eerder kan geen kwaad...wel wie had gedacht dat de winter zo lang zou duren.

Toen Jos een paar uur later weer in de stal kwam, lagen daar drijfnat nog twee geitjes...ze leefden nog en nadat ik ze met een handdoek zoveel droog gewreven had, gingen ze gelijk onder de warmte lamp.

Nu had Jos wel verwarming in een gedeelte van de stal gemaakt, daar waar ons watersysteem is, maar we besloten om de babies in de garage te huisvesten.
Zeker omdat dit flessegeitjes zijn, ze zijn van de geit, die goed melkt, maar een hele slechte mama is.
Blij was ik te ontdekken dat beide geitjes, meisjes zijn, dat betekend dat ze mogen blijven, altijd prettig natuurlijk.
Ze groeien als kool, een heeft de lange oren van papa en lijkt op een ezeltje..zij heeft dan ook de naam Jenny gekregen (in het engels is een meisjes ezel een jenny)
De andere heb ik Cathy genoemd....Jenny and Cathy.

Foto is een beetje wazig, maar ze staan geen moment stil als ze uit de hondenkennel mogen.
Het is niet de meest ideale oplossing zo, handig met voeren dat wel, maar het hok is eigenlijk niet geschikt om de hele dag in te zitten.
Elke voeding laat ik ze dus even springen en spelen...tot ze eventueel met warmte lamp terug naar de stal kunnen, moet het even zo.

Handig was dit wel toen we ineens allemaal waarschuwingen hoorden, er zou een storm aankomen, niet veel sneeuw  werd er verwacht, maar wel een enorme wind.
Nu hebben we nog sneeuw genoeg liggen en de sterke wind zorgde ervoor dat we de volgende ochtend niet eens de schuur inkonden.
Nadat we de sneeuw weggeschept hadden, waren we binnen, en toen nog even een foto gemaakt van een andere deur die naar binnen opengaan en dus een leuk plaatje opleverde.
(even voor de Nederlandse lezers, die van de week weer een halve centimeter sneeuw kregen en zich zielig voelden..het kan erger moet je maar denken)

Om een indruk te geven hoe hoog sommige driften waren, sommige mensen konden niet op hun werk komen, ik gelukkig wel, het erf kon ik met de truck afkomen en de buurman had al vroeg de weg schoongeveegd.

Even een kleine impressie wat wind kan doen met onze (droge) sneeuw.

Deze borden hebben normaal pootjes ;-) en de sneeuwduinen op de weg zijn keihard en kunnen je bumber afbreken, enige voorzichtigheid is geboden al zou je er graag keihard doorheen willen crossen, beter is het van niet.

Bovenstaande foto is bij Wakaw Lake, waar een hele hoge drift was, die weg was bijna de hele dag afgesloten en konden de mensen die aan Wakaw Lake woonden nergens heen.
                                                     ************************

Nu heb ik naast het voeren van de babies, ook nog 2 geiten te melken...een van de geiten de moeder van de drieling, heeft een enorme hoeveelheid melk, maar is heel HEEL lastig te melken.
A. is ze een nieuwe moeder en is nog niet gewend om gemolken te worden en B heeft ze hele kleine spenen.
Nu zijn mijn handen niet echt heel klein en fijn en het was een ramp..ik heb genoeg te doen op een dag en nu met het flesvoeden erbij, kon en wilde ik niet ook nog eens zoveel tijd aan het melken van die ene geit besteden.
Op laten drogen was eigenlijk de enige optie...totdat ik in de winkel een vrouw tegenkwam, die ik al eens ontmoet had, soms als ik inval met busrijden, heb ik haar kinderen op de bus en ik wist dat ze graag een melkgeit wilde.
Ik deed haar een voorstel..ze mocht de geit ophalen...zij moet dan melken en voor haar zorgen..als ze haar en het houden van geiten leuk vind, kan ze haar kopen..en vind ze het toch niets..dan kan de geit gewoon terugkomen in het najaar.
Nou dat leek haar wel wat..dus toen ze een plekje voor haar klaar had...kwam ze haar Zaterdag morgen halen, samen met haar 4 kinderen..er is ook een man maar volgens mij heeft niemand die ooit gezien, ze is altijd overal alleen met de kinderen.
Nu dus ook...en ze rijd in een Van...geen truck oid...dus toen ze het erf opreed zei Jos, neem je fototoestel mee..dit is lachen.
Yep...Lucy mocht achterin de auto, waar haar oudste zoon zat om haar in de gaten te houden...en zo reden ze naar huis. (nadat ik haar eerste nog wel een lesje geit melken gegeven had.

Zoals te zien, vond ze het helemaal niets..en even de overtredingen negerend, kind niet in gordel onder andere..zijn ze veilig aangekomen op hun farm en Lucy wordt nu ernstig verwend...maar weet nog niet of ze dit leuk vind, maar ze zal vast wel wennen.
Ik heb ze ook mijn extra melk standaard gegeven, om nu te gebruiken en na te maken, want een geit melken die op de grond staat is niet echt een optie

Jos en ik hebben nu een weddenschapje lopen, ik denk dat de geit daar voorgoed blijft...Jos denkt dat ze haar met een maand terugbrengen...we wachten het af.

Wakaw meld zich

Ongelooflijk ik geloof niet dat ik ooit zo'n lange tijd niets geschreven hebt, maar er is gewoon niet veel te melden.
We leven gewoon ons leventje, het is winter

De winters zijn lang, niet vervelend, maar er gebeurt ook niet heel veel schokkends, gelukkig hebben we hier ons wintervermaak.

Wij vinden dat leuk, maar je wilt  niet elke week hetzelfde schrijven.

Wintervermaak in Saskatchewan, (ijs) hockey, skieen, ijsvissen, coyotes schieten en sleetje rijden.

De jongens hebben nooit hockey gespeeld, voor ijsvissen hebben we geen geduld, coyotes schieten doet Laurens, hij heeft nog steeds vergeldingsdrang door wat ze Maxi aangedaan hebben.

Ons wintervermaak is hoofdzakelijk de snowmobile..ofwel gemotoriseerd sleetje rijden.

Toen we hier pas woonden hadden we aan 2e hands slee die Floris Jan vakkunding naar de bliksem geholpen heeft en er zelf "slechts" een gebroken pols aan overhield.

Begin van de winter heeft jos zichzelf getrakteerd op een hagelnieuwe slee, een zwart monster even voor de kenners, een Yamaha RS Vector.4 takt, 1100 cc. 

Samen met 3 buurmannen zijn ze begonnen om alle poker rallies in de buurt te gaan rijden en dat zijn er nogal wat.

Dit heeft ze de bijnaam de wildhogs opgeleverd, ze weten nog niet zeker of ze dit nu als een compliment moeten zien of niet ;-)

 Maar het is een heel gezellige en sociale hobby, ondertussen steun je ook nog eens allerhande goede doelen.
Vaak wordt nl zo'n rally georganiseerd om geld in te zamelen, je doet gratis mee, maar je koopt wel een poker hand.
Vroeger had je tijdens de rally de start, 4 checkpoints en dan de finish, elke keer als je zo'n aandeed grabbelde je een nummer uit een emmer, die aan het einde van de rally een serie nummers opleverde, die je pokerhand vormde.
Nu koop je gewoon een paar handen pokernummers en iedereen kan dat doen, of je nu meedoet of niet,het geld gaat dan naar diegene die de rally organiseerd.
Van de vrijwillige brandweer tot een heel klein lokaal kerkje.
Na het rijden van de rally, is er natuurlijk een natje en droogje in de zaal en dat zorgt ervoor dat de sociale contacten ook onderhouden worden.

Laurens gaat regelmatig op de slee naar school en hij is dan niet de enige, ze teksten elkaar in de ochtend, dat ze op de slee gaan, dan wordt snel de bus afgebeld.
Het maakt de lunchpauzes wel extra gezellig natuurlijk.

Toen kwam het idee om samen met Garry en Clare onze buren/vrienden een paar dagen naar Las Vegas te gaan.
Ik was er afgelopen zomer al geweest, wilde nog wel een keertje terug met Jos om hem ook deze toch wel speciale stad te laten ervaren.

We hebben niet gegokt...nou ja een beetje, Jos heeft zowaar 40 dollar gewonnen en ik maar 15 dollar verloren, dus we bleven in de plus.(voor de oplettende lezer..yep ik heb mijn haar afgeknipt)

What happens in Vegas stays in Vegas, maar ik wil toch wel wat delen hoor.
We hebben van alles gedaan, met een helicopter over de Grand Canyon gevlogen.
Jawel ik ging zonder problemen in dat ding...heb de spuugzakjes net niet hoeven te gebruiken.(het gaat nog wel eens goedkomen met mij)

Eerst vlogen we over de Hoover Dam.

Toen over Lake Mead, het meer dat gecreeerd werd nadat de dam op zijn plaats stond en dit meer voorziet 4 staten van water.

Vervolgens over de Grand Canyon om heel laag in de Canyon te landen en daar werden we voorzien van een champagne ontbijtje.

Stukje lopen en ondanks dat we al diep waren, kon het nog dieper, beetje bij de rand van de afgrond wegblijven dan maar.

Dat gele ding is een soort van drijver mochten we in Lake Mead vallen, beetje lullig was wel dat we meer over land dan over water vlogen, maar goed eisen zijn eisen.

Toen terug via de strip en kijk..dat hotel zaten we in, the Excalibur

Jos heeft samen met Garry nog een middag op de schietbaan gestaan, allemaal leuk speeltjes uitproberen.

En toen weer naar huis, terug naar de sneeuw.
Gelukkig is het niet heel koud meer, de sneeuw smelt overdag, de echte run off hebben we nog niet.
Eigenlijk is dat maar goed, want er ligt zoveel sneeuw, waar al dat water straks heenmoet...geen idee.
Het mooiste zou zijn als het langzaam blijft gaan, maar dat zal wel niet...

Je voelt wel dat het voorjaar eraan zit te komen.
Wij doen in Saskatchewan gelukkig niet aan zomer of wintertijd, dus we zien echt de dagen langer worden zoals de natuur het bedacht heeft.
Ook hadden we vandaag de eerste jonge geitjes..helaas zijn ze alle 3 doodgeboren.
Mama geit is onze zwart witte geit, die hebben we het langste en als ze zo oud is als de man waar we haar van kochten vertelde zou ze nu 10 zijn, vorig jaar hebben we haar niet laten dekken, maar nu we dit vandaag meegemaakt hebben, gaat ze met pensioen.
Geen babies meer voor Miep, want het zou best eens kunnen dat ze al ouder is, dat zullen we nooit zeker weten.

Nu maar hopen dat de rest van onze geiten, gezonde babies krijgen.

Koud, Warm, jonge konijntjes enz.

Pakkende kop he? tja als je 2 weken wacht met een blogje schrijven, dan heb je best weer wat te vertellen.

Eerst maar het weer, we hebben alles weer gehad, van sneeuw en koud tot regen, wat de reden was van de examinator, om het geplande afrijden van Laurens voor zijn rijbewijs af te zeggen.
Jammer hij zag er al zo tegenop en nu zou het nog een week duren, want het werd een week opgeschoven.

 Tja we vliegen van extreem laag, naar hoog (voor ons dan in de winter), niet echt prettig, het doet mij denken aan de Chinooks van toen we in Alberta woonden, ik vond ze toen niet prettig en hoewel ik er hier geen hoofdpijn van krijg, de grote verschillen vind ik niet prettig.

Dit was de temperatuur van 14 Januari.

En de volgende dag, zag ik dit op de thermometer.

Inderdaad een verschilletje van 28 graden in nog geen 16 uur tijd.

Het leek niet alleen voorjaar er deed zich ook wat voorjaars achtig voor, voor de winter had ik mijn konijnen in 2 hokken gedaan, mannetjes en vrouwtjes.
Nu zag ik dat de mannetjes begonnen te vechten, ze zijn inderdaad zo'n 5/6 maanden dus volwassen.
Eentje had een aantal bijtwonden op zijn snoet en krabben over zijn lichaam, de ander begon helemaal kaal te worden op zijn rug.
Tijd om ze uit elkaar te halen, het konijn met de wonden, werd na behandeling in een ander hok in de stal gezet en het konijn met de kale rug nam ik mee naar binnen, het betrof een langharig konijn en zijn haar was ook behoorlijk vol met klitten.
Maar na een borstelbeurt was hij weer netjes en dus besloot ik hem niet te scheren wat eerst wel de bedoeling was, vandaar dat hij naar de garage ging, die is nl verwarmd.
Probleem opgelost...s'avonds ging ik nog even kijken....en zag tot mijn stomme verbazing dat hij bezig was vacht uit zijn buik te trekken.
Toen viel het muntje, er waren babies op komst...de volgende dag lagen er 5 kleine rozige wurmpies in het hok.
Hij was een zij...de stakker had die kale rug niet van het vechten zeg maar.

Maandag, was het weer nog wel frisjes, maar geen reden om niet af te rijden, dus daar ging Laurens dan.
Je komt hier met een eigen auto, hij gebruikte mijn auto om af te rijden en nog even snel een paar laatste tips van Jos en daar ging hij.
Nou helemaal keurig, meneer heeft zijn rijbewijs gehaald en toen gisteren maar even gelijk een auto gekocht.
Een Expedition XLT, niet dat ik er verstand van heb, maar volgens de mannen rijden die niet in Nederland.
Ik heb nu geen foto, misschien later nog eens, maar lezer kan altijd googlen natuurlijk.

Omdat er nu even weinig buiten te doen valt, ben ik binnen begonnen met verven, sinds ik eigenlijk weinig (tot niets) meer aan quilten doe en Laurens graag de kamer boven de garage wil hebben, ben ik mijn naaikamer aan het overhevelen.
Misschien dat de inspiratie dan ook weer terugkomt..zoals schrijvers een schrijversblock hebben, heb ik dat duidelijk met naaien.
Ik brei wel tijdens tv kijken, maar meer komt er op creatief gebied helaas niet uit mijn handen.
Nu maar hopen dat het terugkomt in een frisgeverfd kamertje.
We wachten het af.

Ik ben niet de enige die even vastzit, ook Floris Jan had een dip, hij zit nu in zijn 3e jaar op de universiteit en zat vast omdat hij gewoon geen idee heeft wat hij nu eigenlijk worden wil.
In de afgelopen jaren is hij van computer science naar rechten, naar accountant en naar leraar wiskunde gegaan.
Maar wat hij nu echt wil, hij komt er niet uit, wel dan verdoe je eigenlijk je tijd een beetje op de universiteit en je wilt niet dat hij bv wiskunde leeraar wordt en dan vervolgens 35 jr werkt met een instelling dat hij zo niet voor de klas wil staan.
Dan beter maar even een pauze inlassen, wat werkervaring opdoen en uit zien te vinden wat hij wil gaan doen.
Hij besloot nadat hij er met ons over gepraat had dat hij per direct zou stoppen en niet aan het 2e semester zou beginnen.
Hij heeft een aantal sollicitatie gesprekken gehad, maar nog geen uitslag.
Natuurlijk zijn er ketens als Walmart, Tim Hortons ed die altijd mensen zoeken, maar hij probeert eerst iets te vinden, wat hem leuk lijkt voor hij uit wanhoop iets aanneemt waar geen carriere inzit.
Nu maar hopen dat hij bij een van die bedrijven waar hij een gesprek gehad heeft, ook een baan krijgt.

Verder is bowlen weer begonnen en hoewel ik even het idee had dat ik met galblaas beter kon bowlen dan zonder, ging het van de week gelukkig weer super.

Wel jammer dat ondanks dat ik ondanks mijn eindsprint,Jos toch nog met een puntje verschil van mij won.
En net nu we vandaag naar Regina zouden om vrienden te bezoeken, zakten we ineens de diepvries weer in, het was vanmorgen -31, met een waarschuwing dat de wind het -41 deed aanvoelen.
Daarom besloten we om het bezoekje af te zeggen, stel dat er wat gebeurt en je moet in deze temperaturen op hulp wachten,  dat leek ons niet aantrekkelijk.
Maar goed, dat is winter op de prairies moeten we dan maar denken, zolang de zon maar schijnt doet de kou mij niet zoveel.
En het bezoekje gaan we heel snel inhalen/goedmaken.

Oh en hoe koud is het nu?? ik zou zeggen, voel aan de deurklink.
(ja dit is de binnenkant van een buitendeur, de schoefjes zaten niet goed vast en er was een "draft", inmiddels opgelost)
Niemand hoeft zich zorgen te maken hoor, ons huis is heerlijk warm ;-)

Hallo 2013

Deze eerste posting van dit jaar, is natuurlijk om iedereen een gelukkig en gezond nieuw jaar toe te wensen.
Wij wonen nu bijna 11 jaar in Canada, 1 keer zijn we met Kerst en oud en nieuw in Nederland geweest, de andere jaren vierden we het hier.

Heel eerlijk en diep in mijn hart moet ik toch toegeven dat de jaarwisseling in Nederland meer heeft dan hier.
We "vuren" wel wat vuurwerk af, maar als je de enige bent in kilometers omtrek, dan heeft het toch niet het effect als in Nederland.
Wat de beesten ons denk ik dank afnemen, want elk jaar zie ik onze Nederlandse kat weer voor mij, met ogen als schoteltjes van angst.

Nu wilden de jongens dit jaar naar een nieuwsjaars feest, georganiseerd door de vrijwillige brandweer van naburig dorp Cudworth.
Om 8 uur zou het beginnen, om 8.20 waren wij er..toen we de deur openden, schrokken we ons een hoedje...de zaal was LEEG op de brandweermannen na.
We keken voor de zekerheid ons kaartje na..nee er stond toch echt 8 uur, dus maar naar binnen en afwachten.
Heel langzaam druppelden er wat mensen binnen, maar de zaal was nog lang niet vol.

Om half 11, was de zaal vol en kwam de sfeer er gelukkig toch in en ik heb foto's als bewijs, maar ik mag de leukste van Jos niet posten helaas ;-)
Maar het leek net echt, we kregen hoedjes, toeters en champagne, we telden de laatste seconden en om 12 uur was het een uitbundig gelukkig nieuwjaar, togen we naar buiten voor een heus vuurwerk en eerlijk is is eerlijk...het was echt mooi.

Of de brandweer het elk jaar gaat doen, geen idee, maar voor dit jaar was het leuk.

Zo en nu op naar nog een Kerstfeest, we vieren hier in de wintermaanden wat af, Ukranian christmas begint de avond van 6 Januari, en gaat door tot het Ukranian nieuwjaar..de Malanka, waar we dit jaar helaas geen kaarten voor hebben.
Nou ja het kan niet elk weekend feest zijn, morgen eerst de kerstboom maar eens aftuigen.

Voor diegene die het Ukranian gebeuren precies wil weten, kijk hier maar eens, http://www.ukrcdn.com/2013/01/03/gearing-up-for-ukrainian-christmas-and-malanka-2013/ 

Zalige Kerst

Met het jaareinde in zicht, eerst genieten van de Kerstdagen.
Zelfs werken rond de Kerst is altijd gezellig, de mensen zijn extra happy en tjonge wat worden we verwend in de beauty salon, met eigen baksels en Chocolaadjes.

Het seizoen van geven...en denken aan de mensen die het niet zo goed hebben als wij.

Zou het niet geweldig zijn als alle mensen van alle geloofsovertuigingen naast elkaar zouden kunnen leven, de verschillen aan de kant schuiven en in vrede en harmonie met elkaar zijn.

Helaas..

Wij wensen elke lezer en hun familie een Zalig Kerstfeest..geniet van elkaars gezelschap.

Witte wereld.

Er is niet zo heel veel te melden,  behalve dat we druk zijn met werken, deze dagen voor Kerst zijn altijd zo hectish.
Mocht iemand het zich afvragen..ja ik ben alweer aan het werk, vandaag een volle dag, het ging prima.

Ondertussen lees ik hier en daar op facebook of blogland dat er in Nederland sneeuw gevallen was...nou hier ook.

Voor mij is het nu wel even genoeg, de mannen in dit huishouden, dansen bij elke vlok.
Zij hebben zichzelf een snowmobile aangeschaft...een racemonster, 1100 cc- 4 tact (voor de kenners mij zegt het niets) ik weet alleen dat tie bloedsnel is, ik mijn hart vasthoud als Laurens erop vandoor gaat.
Maar nu hij weet dat hij sneller is dan een coyote, zoekt hij ze op in het veld en vecht een persoonlijke vete..die de coyote verliest.(tegen een snowmobile en een 22 kunnen ze niet op.
Dat de coyotes maar flink spijt krijgen dat ze zich aan zijn Jack Russel vergrepen hebben.

Zaterdag gaat Jos met een stel buren een poker rally rijden...ik ga zeker in mijn pauze even kijken, speel een handje poker mee, dat is altijd gezellig.

Onderstaand kleine impressie van ons erf.

Wit genoeg lijkt mij.

Ik ben weer thuis.

Mijn vrienden op facebook (en uiteraard naaste familie) waren al op de hoogte, maar ik ben de afgelopen weken ziek geweest en zelfs in het ziekenhuis gelegen.

Ik ben niet vaak ziek en vind het ook niet leuk om ziek te zijn, dus dagen niet zo lekker zijn probeer ik te negeren.
Echter vorige week viel er weinig te negeren, ik was aan het werk en had elke keer als ik voorover boog enorme steken bij mijn rechter schouderblad.
Zo erg dat ik tijdens een beenharsen sessie, er een kruk bijpakte omdat voorover gebogen staan, niet lukte.
Wat was ik blij dat de dag voorbij was, eenmaal thuis dacht ik dat, met massage en een warme kruik erop,  het wel beter zou gaan.
Tot ik rond een uur of 8 ineens ook pijn in mijn maag kreeg..toen viel het muntje ineens, mijn galstenen.
Die heb ik al jaren..en ja behalve de regelatige aanvallen die met pijnstillers te onderdrukken waren schonk ik er nooit veel aandacht aan.
Die aanvallen duren een paar uur, kosten je slaap, want ik had ze eigenlijk altijd s'nachts.
12 en 6 Jaar geleden heb ik echo's gehad en de keuze van galblaas eruit lag bij mij, naar mijn idee was het nog steeds niet erg genoeg..dus hield ik dit af.

Goed terug naar Donderdag avond...pijnstillers leken dit keer niet te helpen..de hele nacht liggen rollen en draaien en de volgende dag kon ik niet anders dan bekennen dat ik echt zo niet aan het werk kon.
Maar he..van mijn moeder (die haar galblaas al tig jaar kwijt is) wist ik dat ze het wel eens had gehad over, dat als zij een aanval had, de dokter kwam en ze een injectie kreeg.
Als ik nou ook eens zo'n prik ging halen, dan kon ik welliswaar later maar toch aan het werk, ik stond behoorlijk volgeboekt die dag.
Dus in de auto en Jos reed mij naar een naburig dorp waar ze een ziekenhuis met een ER hebben, daar aangekomen, keken ze mij aan of ik gek was, niets geen prik ik werd op bed gelegd met morfine en nog een ander goedje, via een infuus...oh wat een genot..eindelijk nam de pijn af.
Ik realiseerde mij dat ik daar de hele dag vast zou zitten, omdat de zuster mij dat heel duidelijk te kennen gaf, en gaf mij over (daar hielp die morfine vast bij ;-) )
s'Avonds vond ik dat ik toch echt naar huis moest, dus nog een extra zakje morfine erin, pillen van dezelfde soort in de tas en zo stoned als een garnaal de auto in, een lieve buuf kwam mij halen.

De volgende dag kon ik nog steeds niets, behalve in bed met veel pijnstillers, pas op Maandag morgen had ik het idee dat ik het zonder morfine kon, maar ondanks dat de steken weg waren, nog wel het gevoel of iemand mij flink in mijn ribben getrapt had.

Dinsdag ochtend om 9 uur moest ik bij een kliniek zijn waar ze echo's maken, daarna nog even naar wat leveranciers van Jos, waar Jos uit de auto ging, ik bleef zitten/liggen/hangen.

We draaiden net na lunchtijd net de snelweg op om terug naar Wakaw(en bed) te gaan, toen mijn telefoon ging, onze eigen huisarts had blijkbaar al de uitslag van de echo en hij wilde dat ik gelijk zou komen...zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, dus toch maar omgedraaid en naar de huisarts, daar lagen de papieren al klaar...ik moest naar de Eerste Hulp...NU

Nu komen zulke dingen nooit uit, maar dit was wel heel lullig, Laurens was jarig, we zouden zijn outfit voor de snowmobiel ophalen en een supergave helm met verwarming enzo.
Ik voelde mij zo vervelend, dus zei tegen Jos, als jij mij nu bij de ER eruit zet, kun je Laurens ophalen, zijn pak ophalen en mij dan weer komen halen als ik weer naar huis mag er nog steeds vanuit gaande dat ik even op controle ging.

Zo gezegd zo gedaan, ik moet trouwens zeggen als je de Eerste hulp opkomt met een brief van je huisarts is er geen wachttijd, voor ik het wist zat ik vast aan infuus, bloeddruk meter en lag ik in een bed.
Even later was het een mierennest om mijn bed van dokter, chirurg, echo apparaat etc en nog even later was ik onderweg naar de operatie kamer.

Daar werd ik verlost van een blijkbaar heel ontstoken en vervelende galblaas, alle galstenen waren ondertussen met elkaar vergroeid, de galblaas zelf zat vastgegroeid aan mijn lever en de operatie duurde een uur langer dan normaal om het ding eruit te krijgen.
Gelukkig voor mij kon het nog wel via de zg laparoscopische methode, waar mijn buik opgeblazen werd en via 4 gaatjes in mijn buik, van het onding verlost werd.
Ik was gewaarschuwd dat het anders uit kon pakken, maar dat ze hun uiterste best zouden doen om deze methode aan te houden, omdat het herstel zoveels sneller gaat.

De volgende dag kwam Floris Jan mij bezoeken, hij wist natuurlijk niet waar zijn moeder lag en hij keek dan ook wel even heel raar op, toen ze vertelde dat ik ivm ruimtegebrek op chirurgie, op de afdeling verloskunde lag.
Toch wel grappig, dat ik precies 16 jr ervoor ook op zo'n afdeling lag..toen voor Laurens.

Ze hebben mij 2 nachten gehouden en toen eindelijk de drain eruit kon, mocht ik naar huis.
Het herstel gaat enorm snel, ik voel mij harstikke goed.

Ik kan en mag alles eten wat ik wil, ik voel mij beter dan ik lange tijd gedaan heb, ik was vaak moe de laatste tijd, deze onsteking moet een tijdje hebben zitten broeien.

Kortom ik ben weer thuis, ik ben weer terug in blogland, op naar de Kerst.

Ik heb een foto van mijn buik, de ochtend na de operatie....geloof mij daar zit niemand op te wachten, een posting zonder foto dan maar dit keer.