Vervelen? niet echt.

Ik ben 2 weken alleen, helemaal alleen...nou ja niet helemaal, ik heb mijn dieren natuurlijk, die mij gezelschap houden.
Tuurlijk vind ik het gezellig als ik met mijn gezin ben, maar ik moet zeggen, ik kan ook heel erg goed alleen zijn.

Eigenlijk moet ik toegeven, dat ik mij nog geen moment verveeld heb of eenzaam, maar dat ik mijn kans waargenomen heb, nu er geen "mannen" in huis zijn die mij tegenhouden als ik wat wil veranderen.
Wat is dat toch met mannen, dat het altijd goed is en verandering niet nodig is als het op inrichting aankomt?
Ok, dit idee had ik al een hele lange tijd, maar Jos wilde niet  uhhhhh "meewerken", het zit nl zo.
Toen wij dit huis kochten, zaten er van die belachelijke, jaren 80..of was het zelfs jaren 70 spiegels aan die  muur, van vloer tot plafond, bij de ramen en net om de hoek.
4 Jaar geleden, hadden we een deal, 2 van die spiegels eruit gingen.. en de  2 bij het raam bleven zitten.
De verf die ik toen op de muur smeerde was niet wat ik ervan verwacht had en stond mij vanaf het begin tegen, maar ja om nu gelijk weer te verven, is ook zo wat en  uiteindelijk wen je eraan..of je het nu leuk vind of niet.
Nu na zoveel jaar later, ik wilde de kamer graag verven en dan toch wel heel graag die resterende spiegels kwijt.

Ik kreeg niet echt bijval zal ik maar zeggen......TOT ik het  huis voor mijzelf had,  snel Terri mijn vriendin voor hulp geroepen en samen hebben wij die spiegels verwijdert.
Daarna heb ik de kamer van een frisse laag verf voorzien, en zelfs Jos gaf vanuit Nederland toe dat hij het beter vond zo....*grijns*

Vervolg

Tja en toen ben ik toch overstag gegaan, nadat na weken wachten mijn vorige blog weer in de lucht kwam  http://appletreeacres.weblog.nl/ bleek dat de opzet zo veranderd was, dat het niet meer eigen voelde.
Toen toch maar besloten helemaal te veranderen..en hopelijk kan ik mijn oude blog wel op een of andere manier bewaren, het is toch een leuke samenvatting van de afgelopen jaren.

Beetje gek om hier verder te gaan..maar ik ga maar verder met de Woensdag voor Jos zijn vader overleed...waarschuwing het is een lang verhaal.

We wisten dat het heel slecht ging en dus keken we vast naar wat vluchten...auw...die hakten er in.
tot ik opeens bedacht dat Air Transat nog vloog, die stoppen in 2e week Oktober.
Snel naar hun site surfen..en daar geloofden we onze ogen niet, een retourtje voor minder dan de helft van andere vliegmaatschappijen.
Toen kwan het spontane idee op om Laurens dan mee te laten gaan, hij leek vorig jaar toen mijn vader overleed een beetje "lost".
Snapte wel dat zijn opa er niet meer was, maar in feite veranderde er niets voor hem, dus om hem nu mee te laten gaan, zou betekenen dat van beide opa's nu echt afscheid kon nemen.

Dat hij buiten zinnen was toen hij uit school kwam van deze verassing, moge duidelijk zijn.
Toen ging de telefoon, ons nieuwe bed was er.....oh nou dat wilde ik toch wel heel graag hebben voor de mannen Vrijdag ochtend naar Nederland vertrokken.
Geen probleem, dat bed gingen we nog even halen, hup in de truck en op naar Saskatoon, opladen die handel, snel terug naar huis.
Eerst nog even langs the burgerking, dat doen we normaal nooit maar aangezien Jos gelijk door zou gaan een buurman helpen met oogsten, was dit een snelle oplossing.
Eenmaal thuis...Jos vertrekt en Laurens gaat mij helpen het bed in elkaar te zetten en het oude uit elkaar te halen.
Ik had een ander bitje nodig voor de schroevendraaier, die wist hij te liggen, hij stapt van het deck richting truck...en valt gillend op de grond.

Mijn knie...mam  mijn knie, ik kijk en zie een megabult aan de buitenkant van zijn linkerknie zitten, ik  denk nog, zijn zwakke knie is toch de rechter?
Dus vraag ik voor de zekerheid, is dit je zwakke knie...waarom Laurens mij aankijkt..naar zijn knie kijkt en vervolgens in paniek schiet..want ja zijn zwakke knie is de rechter..en dit was links...Ok toen kreeg ik het ook even benauwd.

Hij kon niet bewegen..en had enorm veel pijn, ik heb uiteindelijk de ambulance gebeld, na veel overleg en proberen, Laurens in zo'n kapje ademen om de pijn te onderdrukken, kregen we hem uiteindelijk op een brancard.

zie de bult op zijn knie of de knieschijf rechtop staat.

 De rit naar Saskatoon, duurde 1.5 uur, ze konden maar langzaam rijden, tevens werd Laurens misselijk, niet alleen van de pijn, ik denk meer lang leve Burgerking.
Eenmaal in het ziekenhuis, was het euvel zo gepiept, de dokter gaf hem in het reeds geplaatste infuus een shot met ik weet niet wat, maar het werkte goed, popte zijn knieschijf weer terug

Gelukkig hoefde hij niet te blijven, al snel na het foto's maken of het goed zat..mochten wij naar huis.

En ja hij is wel naar Nederland gegaan...de mannen kregen zelfs gratis betere plekken, waar krukken en een rolstoel al niet goed voor zijn.