Mag ik even voorstellen........Duncan en Ziva

Na al het verdrietige nieuws van de afgelopen week, nu tijd voor wat vrolijkers.
Sommige weten het al...anderen nog niet..tijd voor een update dus.

De avond dat Aimee zo afschuwelijk verongelukte, kwam ik net terug van een tripje naar Bellevue dat is een dorp hier een 30 kilometer vandaan.
Daar had ik onze nieuwste aanwinst opgehaald, omdat het leuk is...EN omdat deze dieren oa kudde schapen beschermt tegen coyotes...(we hebben ze officieel de oorlog verklaart, hierover in de toekomst meer).
En zo kwam Duncan bij ons wonen....een heuse echte ezel, zijn geluid is geweldig (luid) en na 2 dagen de schapen opjagen keerde de rust terug in de wei en vormen Duncan en zijn schaapjes een leuk geheel in de wei.

Hij had nog best veel wintervacht toen hij hierkwam, inmiddels is hij al zo vaak geborsteld dat dat allemaal weg is en nu een gladharig ezeltje hebben, maar dat zal van de winter wel anders zijn.

Tja en toen kwam er na Duncan nog iemand bij ons wonen.
Een boerderij zonder hond is niets, mensen komen aan de deur en bellen aan...wij schrikken ons rot..wij hoorden altijd aan de honden dat er iemand aankwam, dit was niets.

Aimee vergeten...nee uiteraard niet, maar er moest wel een ander hondje komen, nou ik wist het precies een golden retriever want een copie van Aimee kon ik niet aan, een retriever moest het wel weer worden.
Op de Zondag na het ongeluk waren we bij de SPCA gaan kijken, het asiel hier.
Daar zat geen golden retriever, maar wel een andere hond een bruine border collie achtig hondje, hij was lief, gevonden op straat en ze dachten een jaar of 3...en toen er een kindje van een jaar of 2 naar hem kwam hollen en hij niet verblikte of verbloosde, vulden we een formulier in voor adoptie.
We dachten echt met een hondje naar huis te gaan..nou dat bleek dus niet zo...er moesten tig formulieren ingevuld worden en we zouden de volgende dag horen of we "geschikt" bevonden waren om in aanmerking te komen voor adoptie.
Nooit geweten dat het zo ging, wel een beetje vreemd, vragen als hoe vaak ga je ja hond borstelen, hoe veel   ga je uitgeven aan de dierenarts...hoe kun je dat nu weten? Aimee was nooit ziek, dus kwam ze maar een keer per jaar bij de dierenarts, voor haar prikken.
Op Maandag hoorden we niets...op Dinsdag ook niet..en toen begon ik enorm te balen, wie zijn zij dat ze bepalen of wij wel of niet geschikt voor een hond zouden zijn.
Dus hebben we de SPCA gebeld en ze netjes verteld dat we zo'n behandeling niet echt op prijs stelden en dat we andere bronnen aan zouden boren voor een hondje.

En toen zat ik op Dinsdagavond nog even op Kijiji te kijken (marktplaats) of er nog een golden retriever bijzat.
En toen zag ik haar....die oogjes..dat bekkie...ik werd er zenuwachtig van, die was voor mij bestemd, snel een email gestuurd en gelukkig ik kreeg er gelijk een terug...tot 1 uur hebben we gemailed met elkaar.
De volgende dag zijn Laurens en ik naar Prince Albert gereden, het was weer zo'n zielig geval..mensen die een hondje kopen en dan blijkt hun kind allergish te zijn (smoesje natuurlijk) ze vinden puppies leuk tot blijkt dat ze druk zijn en dat het best veel werk is....dit hondje zat zelfs al permanent buiten en toen wij aankwamen regende het en de stakker was helemaal nat.

Ik had omdat we de ervaring met Aimee hadden dat ze destijds op mijn schoot plaste..en dikke handdoek meegenomen waar we haar lekker in gewikkeld hebben.

Een detail...ze is niet echt een golden retriever...eigenlijk is ze een copie van Aimee..het kan raar lopen.
Vandaag bij de dierenarts geweest en ze is gezond en 10 weken oud
Hier is Ziva.

Ja...ik heb  gereden met haar op schoot(foei), ze lag bij Laurens maar die moest even wat vastmaken op de truck, hij gaf haar aan mij en toen viel ze in slaap...dus hield ik haar vast, we hoefden nog geen 10 km meer dan waren we thuis.
En het verkeer is hier nou niet echt druk te noemen ;-)

Aimee 2002/2012

Aimee onze lieve trouwe retriever X, is afgelopen Dinsdag door een noodlottig ongeval om het leven gekomen.
Nog geen 24 uur nadat Maxi overleed, moesten we ook afscheid nemen van Aimee.

Het is hier warm de afgelopen weken, 30 + en Aimee had een zwarte vacht..een dikke vacht.
Had voor Woensdag een afspraak bij de hondenkapper voor haar zomer kapsel.
We hadden de ezel opgehaald (later meer) en Jos parkeerde de trailer, ik kan nl alleen maar vooruit rijden met dat ding.
Ontkoppelt en parkeert de truck op het erf, ik loop naar binnen en wat hij zag  liep Aimee mij achterna, dat deed ze altijd, ze was mijn schaduw.
Echter ze ging niet met mij meer naar binnen, in plaats van op het deck te gaan liggen moet ze terug gelopen zijn naar de truck en daar onder zijn gaan liggen (wel vreemd deed ze nooit)

Jos moest nog wat doen in de schuur en toen hij richting huis ging, stapte hij in, starte de motor, wilde naar parkeerplek rijden en reed over een hobbel..gevold door een ijselijke kreet van een hond in pijn.

Je kunt je voorstellen hoe hij geschrokken is, gelijk hond opgepakt en in het truckbed gelegd, ik belde de dierenarts dat we onderweg waren.
Zij vreesde dat het heel erg niet goed was, vertrouwde haar rug niet, maar adviseerde ons naar de kliniek van de UofS te gaan.
Zij zou ze vast waarschuwen dat we eraan kwamen en zo vertrokken wij naar Saskatoon, onderweg leek het wel beter te gaan, haar koppie kwam omhoog, maar de bult bij haar buik werd dikker.

In Saskatoon stond een dieren brancard klaar en werd ze afgevoerd, wij mochten daar niet bijzijn, maar er kwam wel af en toen iemand langs met vragen.

Na twee lange uren wachten, kwam de dierenarts met de ontzette mededeling dat er niets meer aan gedaan kon worden.
Aimee had haar rug gebroken, blaas gescheurd en meerdere inwendige verwondingen, rond 11 uur hebben we haar in laten slapen.

 Ze is meegekomen naar huis, naast Maxi begraven...en ons hele gezin in ontdaan en kapot van verdriet vandaar dat het even duurde voordat ik er uberhaupt over kon schrijven.

Aimee kwam in ons leven heel snel nadat we in Canada waren gaan wonen, een klein puppy met het liefste bekkie wat je je voor kunt stellen.
Liefde op het eerste gezicht, dat ze gelijk op mijn schoot een plas deed, was een bezegeling van haar liefde maakten we ons destijds wijs.
Ze was de praatpaal van het gezin, was je verdrietig dan was Aimee daar, je kon haar alles vertellen, ze hield het geheim en zorgde ervoor dat we aan onze beweging kwamen door onze lange wandelingen.
Gaf je een lik als steun als je verdrietig was, als emigrant, zeker in het begin heb je best verdrietige dagen, ze was echt mijn meissie.
Aimee haar leventje veranderde enorm toen wij in ons huidige huis gingen wonen,  nooit meer aan de riem, nooit meer wachten tot er gewandeld werd, ze was zo vrij als een vogeltje...ze mocht in plassen liggen en door de mest modder rollen, ze genoot van elke dag.

Tuurlijk konden we zien dat ze een dagje ouder werd, grijs snoetje en het opstaan ging niet zo soepeltjes meer, soms hadden we het idee dat ook niet zo goed hoorde..maar soms ook weer niet.
Ze vond het heerlijk om op het deck te liggen, rond te kijken.
Dus we weten niet wat haar ertoe gebracht heeft onder die truck te gaan liggen, was het de schaduw? Maar die was er ook dichterbij huis, hoorde ze niet dat de truck gestart werd? kon ze zo snel niet wegkomen? Allemaal vragen waar we het antwoord niet op weten...het enige wat we zeker weten..is dat ze er niet meer is.
Dat het afschuwelijk leeg is in huis en dat we het nog steeds niet kunnen bevatten dat mijn schaduw er niet meer is.
Natuurlijk weet je dat als je hond ruim 10 is dat het moment een keer gaat komen, maar niemand had verwacht dat het op deze manier zou zijn.

Diegene die zich afvraagd waarom er dit keer geen foto bijzit...toen we Aimee kregen en ik veel foto's van haar maakte..hadden wij nog geen digitale camera en ik kan de moed nog niet opbrengen om door die foto's te kijken) en er staan er op een cd, van een computer back up die later gecrached is) om dezelfde reden heb ik daar ook nog niet doorgekeken,  Aimee liep altijd als een schaduw achter mij aan en zodoende zijn er van haar volwassen jaren...niet echt veel close up foto's.
Voor mij is dat niet erg...ik zal haar mooie  koppie nooit vergeten......

Maxi 2006/2012

                                                                           MAXI,
                                                      SEPTEMBER 2006-- JULI 2012

Gisteravond is Maxi, onze Jack Russell, op slinkse wijze door een roedel coyotes in de val gelokt.
Ik zal maar niet beschrijven hoe we haar vonden....Jos heeft haar vanmorgen begraven.

Nu weten de facebookers wel dat Maxi vorige week niet zo lief was en een aantal kippen van mij gedood had, dat was de reden dat we in overleg met Laurens, die Maxi kreeg toen we hier gingen wonen, dat we een ander huisje voor haar moesten zoeken.

Net nu ik contact had met een stel die ook op een boerderij wonen, geen kinderen hebben en dolgraag haar wilde hebben, Laurens zou bezoekrecht houden, het leek te mooi om waar te zijn.

Of het dat was..zullen we nu nooit weten.

De coyotes beginnen een flinke plaag te worden, ze hebben natuurlijk allemaal jongen en er moet eten komen, verder worden ze door uitbreiding van woongebieden steeds meer teruggedrongen, het lijkt erop dat ze ook steeds minder bang voor mensen worden.
Ik had wel gehoord dat ze als groep aan kunen vallen, maar niet verwacht dat ons dat zou overkomen.

De nood voor een ezeltje die mijn schaapjes beschermd is wel heel hoog.

Nog meer raar weer.

Sommige hadden het misschien al gelezen op facebook, maar ook de afgelopen week hebben we weer "genoten" van het weer.
Het gekke is..het is zomer..daar is geen twijfel over, heerlijk warm tot knetterheet..en dat knetterheet zorgt dan weer voor de nodige grapjes van moeder natuur.

Vorige week kwamen de waarschuwingen, Saskatchewan zou veranderen in een tornadoparadijs voor de zogenaamde "Tornado hunters" van die idioten die tornado's opzoeken en volgen.
Vanuit amerika kwamen ze binnenrijden, vol verwachting voor wat Saskatchewan te wachten stond.

Nu deelden wij die opwinding niet echt, dat moge duidelijk zijn en een paar jaar geleden hebben wij een hele gemene blizzard meegemaakt die ons ontzag voor de spelingen in de natuur alleen maar heeft doen toenemen.

Maandag begon het al raar te doen, bliksem welke kant je ook uitkeek, de lichtflitsen leken overal te zijn, die nacht ook regen.
De volgende dag...superheet met toch wel wind en een hemel die zich aan het vullen was met  de vreemdste wolken in grijs tot zwart.
Rond 6 uur s'avonds barste het los, regen wind en nog meer samenpakkende wolken.

Na een dag radio met allerhande waarschuwingen en tips wat te doen bij een naderende tornado, krijg je of je nu wil of niet..toch wel kriebels in je buik.
De wind joeg en huilde om het huis..de wolken leken al lager en lager te komen..en rond half 8 viel de stroom uit.
Nu is dat eerst niet zo erg natuurlijk, dat hebben we wel vaker gehad en langer dan een paar uur duurde dat nooit.
We hebben olielampen altijd klaar staan en een houtkachel en bbq om te koken en warm te blijven als dat nodig zou zijn.
Dat is ook de reden dat ik altijd tegen Jos zijn idee inging om een generator te plaatsen, wat is een paar uurtjes zonder stroom?
Op Dinsdag zonder tv en licht dan maar  vroeg naar bed....om de volgende morgen te ontdekken dat er nog geen stroom was.
Dan wordt het al minder, want in ons geval betekend geen stroom, ook geen stromend water.
Wij halen ons water hier zelf uit de grond en dat wordt vanachter de stallen naar het huis gepompt en die pomp werkt op stroom
Tevens hebben wij in de kelder onder ons huis een instalatie staan die het overtollige water dat zich onder het huis verzameld opvangt in een bak en die bak wordt leeggepompt..althans zo hoort het te gaan..maar als er dus geen stroom is..werkt dat ook niet meer.
Met een emmer naar beneden, handmatig het overtollig water eruitscheppen voor het overloopt en dat water gebruiken om het toilet door te spoelen.

Net toen we ons af zaten te vragen of we met de perculator koffie zouden zetten op de bbq of de koffie van de avond ervoor op zouden warmen (een mens moet toch koffie hebben niet?) belden onze buren of we voor koffie kwamen.
Zij hebben uit de tijd dat ze varkens hielden een generator die het hele huis en stallen van stroom voorzien omdat ze anders geen verzekering kregen, de varkens zijn allang weg, maar de generator staat er nog.
Buuf had zelfs broodjes gebakken...ohhhh wat een zaligheid.

De Woensdag ging voorbij het werd Donderdag en nog hadden we geen stroom, diepvriezers dichthouden, koken op de bbq, het lukte allemaal wel, maar jongens een opfrissende douche zou toch wel welkom zijn.
Donderdag avond begon ik toch langzaam de moed te laten zakken, bedrijven waren dicht, zo ook de kapsalon en mijn spa.
En ineens...Donderdagavond 52 uur nadat de stroom uitviel...gingen ineens de lichten aan...wat een zaligheid.. het was vechten wie het eerste kon douchen.

Middernacht, allemaal frisgewassen, de wasmachine opnieuw aangezet want met een voorlader kun je dus geen was eruit halen en na 52 uur in de wasmachine had de inhoud een opfrissertje nodig.
 
De volgende dag zou hier in het dorp de graduation zijn, een groot festijn, met catering bedrijven, kapsalons, spa's op volle kracht werkend om voor de eindexamen jeugd het een onvergetelijke dag te maken.
Onvergetelijk is het zeker geworden, een grotere ramp voor deze kinderen is niet denkbaar..om half 10 in de ochtend..ging de stroom WEER uit.
Gelukkig had Arlene, de eigenaresse van de kapsalon en mijn huurbaas heel vlot een generator geregeld.
De lokale catering verplaatste naar een gebouw waar ze op gas konden koken en zo kwam alles die dag toch goed.
Na 7 uur ging de stroom weer aan...precies op tijd voor de plechtigheden van die avond.

Hier wat foto's van "onze" luchten, ik heb ze van facebook gehaald, waar ze al vlot circuleerden, genomen door diverse tornado hunters.

Bovenstaande foto is duidelijk een touch down.

De reden dat wij Vrijdag ineens weer zonder stroom zaten..is deze.

Wat er precies gebeurt was geen idee..misschien lagen deze zijtakken al om, maar braken de kabels pas later?
Inmiddels hebben we alweer 2 etmalen stroom..maar Jos hoeft mij niet verder te overtuigen, een generator gaat er komen.
Eerst dachten we dat we er twee nodig hadden, een bij de well en een ander bij het huis, maar omdat er een gasleiding pal naast de stroompaal loopt die het erf en huis van stroom voorziet, kunnen we een aardgas generator daar plaatsten die dan het hele erf, stallen en huis van stroom voorziet.
Nu hadden we nog geluk, maar wat als dit in de winter gebeurd was? onze houtkachel houd ons warm, maar kan niet voorkomen dat als de stroom zo lang uit is dat pijpen in het huis bevriezen en onze drinkvooraad in de kelder zal niet lang ijsvrij blijven.

Het is een fikse uitgave...vrees dat een vakantie naar Nederland er voorlopig even niet inzit..maar de volgende stroomuitval, wil ik graag degene zijn die de buren kan uitnodigen voor koffie en eigen gebakken broodjes.
Uiteraard pas nadat ik frisgewassen uit de badkamer kom ;-)