Zalige Kerst

Met het jaareinde in zicht, eerst genieten van de Kerstdagen.
Zelfs werken rond de Kerst is altijd gezellig, de mensen zijn extra happy en tjonge wat worden we verwend in de beauty salon, met eigen baksels en Chocolaadjes.

Het seizoen van geven...en denken aan de mensen die het niet zo goed hebben als wij.

Zou het niet geweldig zijn als alle mensen van alle geloofsovertuigingen naast elkaar zouden kunnen leven, de verschillen aan de kant schuiven en in vrede en harmonie met elkaar zijn.

Helaas..

Wij wensen elke lezer en hun familie een Zalig Kerstfeest..geniet van elkaars gezelschap.

Witte wereld.

Er is niet zo heel veel te melden,  behalve dat we druk zijn met werken, deze dagen voor Kerst zijn altijd zo hectish.
Mocht iemand het zich afvragen..ja ik ben alweer aan het werk, vandaag een volle dag, het ging prima.

Ondertussen lees ik hier en daar op facebook of blogland dat er in Nederland sneeuw gevallen was...nou hier ook.

Voor mij is het nu wel even genoeg, de mannen in dit huishouden, dansen bij elke vlok.
Zij hebben zichzelf een snowmobile aangeschaft...een racemonster, 1100 cc- 4 tact (voor de kenners mij zegt het niets) ik weet alleen dat tie bloedsnel is, ik mijn hart vasthoud als Laurens erop vandoor gaat.
Maar nu hij weet dat hij sneller is dan een coyote, zoekt hij ze op in het veld en vecht een persoonlijke vete..die de coyote verliest.(tegen een snowmobile en een 22 kunnen ze niet op.
Dat de coyotes maar flink spijt krijgen dat ze zich aan zijn Jack Russel vergrepen hebben.

Zaterdag gaat Jos met een stel buren een poker rally rijden...ik ga zeker in mijn pauze even kijken, speel een handje poker mee, dat is altijd gezellig.

Onderstaand kleine impressie van ons erf.

Wit genoeg lijkt mij.

Ik ben weer thuis.

Mijn vrienden op facebook (en uiteraard naaste familie) waren al op de hoogte, maar ik ben de afgelopen weken ziek geweest en zelfs in het ziekenhuis gelegen.

Ik ben niet vaak ziek en vind het ook niet leuk om ziek te zijn, dus dagen niet zo lekker zijn probeer ik te negeren.
Echter vorige week viel er weinig te negeren, ik was aan het werk en had elke keer als ik voorover boog enorme steken bij mijn rechter schouderblad.
Zo erg dat ik tijdens een beenharsen sessie, er een kruk bijpakte omdat voorover gebogen staan, niet lukte.
Wat was ik blij dat de dag voorbij was, eenmaal thuis dacht ik dat, met massage en een warme kruik erop,  het wel beter zou gaan.
Tot ik rond een uur of 8 ineens ook pijn in mijn maag kreeg..toen viel het muntje ineens, mijn galstenen.
Die heb ik al jaren..en ja behalve de regelatige aanvallen die met pijnstillers te onderdrukken waren schonk ik er nooit veel aandacht aan.
Die aanvallen duren een paar uur, kosten je slaap, want ik had ze eigenlijk altijd s'nachts.
12 en 6 Jaar geleden heb ik echo's gehad en de keuze van galblaas eruit lag bij mij, naar mijn idee was het nog steeds niet erg genoeg..dus hield ik dit af.

Goed terug naar Donderdag avond...pijnstillers leken dit keer niet te helpen..de hele nacht liggen rollen en draaien en de volgende dag kon ik niet anders dan bekennen dat ik echt zo niet aan het werk kon.
Maar he..van mijn moeder (die haar galblaas al tig jaar kwijt is) wist ik dat ze het wel eens had gehad over, dat als zij een aanval had, de dokter kwam en ze een injectie kreeg.
Als ik nou ook eens zo'n prik ging halen, dan kon ik welliswaar later maar toch aan het werk, ik stond behoorlijk volgeboekt die dag.
Dus in de auto en Jos reed mij naar een naburig dorp waar ze een ziekenhuis met een ER hebben, daar aangekomen, keken ze mij aan of ik gek was, niets geen prik ik werd op bed gelegd met morfine en nog een ander goedje, via een infuus...oh wat een genot..eindelijk nam de pijn af.
Ik realiseerde mij dat ik daar de hele dag vast zou zitten, omdat de zuster mij dat heel duidelijk te kennen gaf, en gaf mij over (daar hielp die morfine vast bij ;-) )
s'Avonds vond ik dat ik toch echt naar huis moest, dus nog een extra zakje morfine erin, pillen van dezelfde soort in de tas en zo stoned als een garnaal de auto in, een lieve buuf kwam mij halen.

De volgende dag kon ik nog steeds niets, behalve in bed met veel pijnstillers, pas op Maandag morgen had ik het idee dat ik het zonder morfine kon, maar ondanks dat de steken weg waren, nog wel het gevoel of iemand mij flink in mijn ribben getrapt had.

Dinsdag ochtend om 9 uur moest ik bij een kliniek zijn waar ze echo's maken, daarna nog even naar wat leveranciers van Jos, waar Jos uit de auto ging, ik bleef zitten/liggen/hangen.

We draaiden net na lunchtijd net de snelweg op om terug naar Wakaw(en bed) te gaan, toen mijn telefoon ging, onze eigen huisarts had blijkbaar al de uitslag van de echo en hij wilde dat ik gelijk zou komen...zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, dus toch maar omgedraaid en naar de huisarts, daar lagen de papieren al klaar...ik moest naar de Eerste Hulp...NU

Nu komen zulke dingen nooit uit, maar dit was wel heel lullig, Laurens was jarig, we zouden zijn outfit voor de snowmobiel ophalen en een supergave helm met verwarming enzo.
Ik voelde mij zo vervelend, dus zei tegen Jos, als jij mij nu bij de ER eruit zet, kun je Laurens ophalen, zijn pak ophalen en mij dan weer komen halen als ik weer naar huis mag er nog steeds vanuit gaande dat ik even op controle ging.

Zo gezegd zo gedaan, ik moet trouwens zeggen als je de Eerste hulp opkomt met een brief van je huisarts is er geen wachttijd, voor ik het wist zat ik vast aan infuus, bloeddruk meter en lag ik in een bed.
Even later was het een mierennest om mijn bed van dokter, chirurg, echo apparaat etc en nog even later was ik onderweg naar de operatie kamer.

Daar werd ik verlost van een blijkbaar heel ontstoken en vervelende galblaas, alle galstenen waren ondertussen met elkaar vergroeid, de galblaas zelf zat vastgegroeid aan mijn lever en de operatie duurde een uur langer dan normaal om het ding eruit te krijgen.
Gelukkig voor mij kon het nog wel via de zg laparoscopische methode, waar mijn buik opgeblazen werd en via 4 gaatjes in mijn buik, van het onding verlost werd.
Ik was gewaarschuwd dat het anders uit kon pakken, maar dat ze hun uiterste best zouden doen om deze methode aan te houden, omdat het herstel zoveels sneller gaat.

De volgende dag kwam Floris Jan mij bezoeken, hij wist natuurlijk niet waar zijn moeder lag en hij keek dan ook wel even heel raar op, toen ze vertelde dat ik ivm ruimtegebrek op chirurgie, op de afdeling verloskunde lag.
Toch wel grappig, dat ik precies 16 jr ervoor ook op zo'n afdeling lag..toen voor Laurens.

Ze hebben mij 2 nachten gehouden en toen eindelijk de drain eruit kon, mocht ik naar huis.
Het herstel gaat enorm snel, ik voel mij harstikke goed.

Ik kan en mag alles eten wat ik wil, ik voel mij beter dan ik lange tijd gedaan heb, ik was vaak moe de laatste tijd, deze onsteking moet een tijdje hebben zitten broeien.

Kortom ik ben weer thuis, ik ben weer terug in blogland, op naar de Kerst.

Ik heb een foto van mijn buik, de ochtend na de operatie....geloof mij daar zit niemand op te wachten, een posting zonder foto dan maar dit keer.

Christmas Gala

Toen we dat een paar jaar geleden in de krant zagen, hadden we geen idee wat het inhield.
Bij een Gala denk je als gemiddelde Nederlander toch al snel aan een of ander sjiek gedoe met eten en dansen.

Hier niet...gisteren was het Christmas 2012 Gala, in Wakaw, een initiatief van het lokale museum om geld in te zamelen.
En omdat ik ook in de board van het museum zit sinds een half jaar ofzo, was ik ook een van de gelukkige die zich met de organisatie bezighield.

Alle bedrijven worden aangeschreven en gevraagd voor een donatie, dat mag een kadobon zijn, maar ook een gekocht kado.
Die leveren ze dan in op Vrijdag middag of Zaterdag ochtend, terwijl wij daar zijn om de boel te versieren.

De boom links in beeld is versierd door de kinderen van grade 1 tm 6 met zelf gemaakte versiersels.
De haard is nep, maar Santa zou er Zaterdag zitten zodat kinderen op de foto konden met de Kerstman.

Terwijl wij druk aan het versieren waren, kwamen de kado's binnen.
Een heel enge donatie vond ik onderstaande Kerstman.

Zo'n opblaas geval, je ziet ze hier bij verschillende huizen staan en ik weet het smaken verschillen, maar ik vind ze verschrikkelijk LELIJK.
Dat weten Jos en Laurens en zij waren vast van plan hierop te gaan bieden....gelukkig voor mij (na het uiten van enkele dreigementen) deden ze dit niet.

Terwijl wij links in de hal de boel aan het opzetten waren met de donaties, waren andere vrijwilligers rechts in de hal een display aan het opzetten over fotografie door de jaren heen.
Handig dat je dan fototoestellen uit het museum kunt halen

En een aantal lokale hobby fotograven, toonden hun werk.                                             

 

Ha en kijk nou..de kindertjes Fraters waren ook aanwezig..(hint ik ben de jongste van het stel)
Toch geen goed gevoel als ze je kinderfoto in een display van het museum kunnen gebruiken!!

Dit alles gebeurde op Vrijdag...
Zaterdag werkte ik een halve dag om de middag weer aanwezig te zijn, eerst om Santa te sminken.

En vervolgens te helpen met zijn haar, baard en de rest.

En dat waren de laatste foto's die ik gemaakt heb van die dag..helaas niets van het eindresultaat van de zaal...geloof mij het was mooi en vol giften.
Het doel van dit is dat mensen gaan bieden op al dit gedoneerde moois, de hoogste bieder koopt het en de opbrengst is voor het museum.

Een heel gezellige dag, op de foto met de Kerstman was een grote hit, maar niet zoals gedacht bij de kinderen, het bleek dat er meer volwassen personen bij hem op schoot gingen zitten dan de kinderen.
Maar de Kerst stemming komt er zo lekker in....en nee de Kerstboom staat hier nog niet...ik probeer te wachten tot het December is.

(Bijna) Een jaar later.

Vandaag moest Laurens naar het ziekenhuis, een jaar post-op ofwel een jaar na zijn operatie.
Het resultaat was zo goed als het kon denk ik, zijn benen zijn nagenoeg recht, er zit nog een kleine, heeeeeele kleine afwijking in, maar dat is kleiner dan sommige mensen hebben.

Dit zijn zijn benen nu.

Het zit nog steeds knap vol met ijzer, dat blijft zo, tenzij hij er last van heeft/krijgt dan halen ze het eruit maar anders blijft het zitten.
Als hij staat is alles goed, als hij zijn knieen buigt, lijkt het er toch op dat de knieschijf van zijn rechterknie "eruit" wil.

Ze willen hier (nog) niets aan doen, de specialist gaf aan omdat hij er geen last van heeft opereren een tegengesteld resultaat kan hebben, ze kiezen hier voor de als het niet erger wordt...niets aan doen methode.

Al met al goed nieuws, hij hoeft niet meer terug te komen, een hoofdstuk van bijna 2 jaar is nu afgesloten.
Laurens zelf had wel een kleine teleurstelling te verwerken, hij kreeg te horen dat hij zo goed als uitgegroeit is.
Misschien nog een millimeter of 2 uit zijn groeischijven..en dan een paar millimeter uit zijn rug, maar dan is hij klaar.
Wat dus inhoud dat hij maximaal op 1.86 m.zal uitkomen..en dat is korter dan zijn vader met 1.92 m. en helemaal korter dan Floris Jan met zijn 1.96.

Hij had ze zo graag beide voorbijgeschoten..gaat niet lukken weet hij nu. ;-)

van alles....

De afgelopen 2 weken gebeurde er van alles en eigenlijk ook weer niets.
Zaten dingen mee...en het nodige tegen.

Ruim 2 weken geleden, belde de aannemer die onze bijkeuken/mudroom op zou knappen dat hij wilde beginnen.
Wij waren nog in het huurhuis bezig en het kwam niet uit, maar ik weet inmiddels ook wel dat als ze willen komen dat je zorgt dat het kan gebeuren want anders zak weer onderaan de lijst en kan het maanden duren voor ze je weer bellen.
Het is het laatste project aan het huis, die mudroom was echt een doorn in het oog, electriciteitsdraden die half over de muur liepen, tegels die gebarsten waren, van die jaren 70 muurpannels, tig keer geverfd op de muur.

Het duurde ruim twee weken, maar inmiddels zijn we bijna klaar....alle draden weggewerkt, gipsplaten op de muur en plafond, fris geverfd, de meterkast netjes weggewerkt en een zelfde stuk zeil op de vloer als in de keuken...en doen we voorlopig NIETS meer aan het huis.

Wat er nog moet gebeuren is de droger OP de wasmachine, dat is nog niet klaar want tijdens dit hele gebeuren waarbij ik mijn droogtrommel midden in de keuken had staan (buiten werking uiteraard) bedacht de wasmachine dat het geen beter moment kon bedenken om de pomp kapot te laten gaan.
Al met al een klein beetje stress, waarbij ik (voor de kenners) dezelfde trekjes vertoon als mijn vader als het niet ging zoals hij het wilde ;-) is het nu opgelost..de wasmachine wast en pompt weer dat het een lieve lust is...en van de week komt de droger erboven op, zodat ik mijn was weer vlotjes kan drogen en er geen handdoeken over de deuren hoeven te hangen.

Verder was er vorige week een kappers en schoonheid show in Saskatoon, waar ik samen met mijn collega's geweest ben.
Zij vermaakten zich bij de podiums waar de meest gekke haar creaties te zien waren....

 Ikzelf hield het meer bij de stands die te maken hadden met voeten en handen.

Gedurende de week was er niet zoveel bezonders, behalve dan dat de winter nu echt begonnen is, een blik uit ons slaapkamer raam.

En dat was nog maar het begin, inmiddels ligt er zo'n 25 cm en ondanks dat de temperatuur wel weer omhoog gaat, lijkt het er niet op dat dit weg gaat voor Maart 2013.
Het leuke is natuurlijk dat er met het winterseizoen, de heerlijke koffies komen, zeg nou zelf, candy cane of kaneel koffie dat zijn kleine feestjes op zich.

En toen was er een klein feestje..nou ja niet echt een feestje, maar we keken al een paar dagen uit naar Skyfall, de laatste James Bond film.
Na al weken op tv alle voorgaande films tot in den treure voorbij te hebben zien komen waren we er klaar voor.
Gisteravond, de jongens kwamen mij van het werk halen...gelijk op pad was er niet bij, want het parafine pannetje stond aan en dat wilden de heren even proberen.

Nadat de handjes zacht waren togen we naar de stad...het sneeuwde maar dat hield ons niet tegen.
Eerst een pomp halen voor de wasmachine..toen een hapje eten en dan naar de film.
Helaas het liep anders...we draaide het parkeer terrein op van het restaurant..waar Jos om een andere auto heen wilde door een klein stukje stoeprand te pakken.
Daar stond, verborgen in de sneeuw, een fire hydrant..

je weet wel, waar de brandweer water uit kan halen bij brand.
Nee het was niet zoals je wel eens in de film ziet, dat hij het ding eraf reed...en het water omhoog spoot..maar het achterwiel raakte het ding, en een van die moeren haakte recht in de band.

Dit was het resultaat....

Het had erger gekunt..we hadden een waterballet kunnen veroorzaken en of een mega deuk/gat in de truck zelf kunnen hebben..het was gelukkig slechts een band aan gort.

Hierdoor misten we de film, maar het eten was erg lekker en ach die film draait nog wel even, die zien we binnenkort vast nog wel.

We did it...and he did it.

Gisteravond maakten wij een danspasje en gingen om het te vieren uit eten met onze "crew", mijn vriendin Lois en klusjesman Sheldon.
Het huis is af..de huurders zitten erin, de schoolbus is over 3 dagen afgelopen wij krijgen langzaam aan ons leven weer terug.

Het (verhuur)huisje was zoals ik vorige blog al zei, was een opknappertje en om aan te tonen dat ik niet overdreef hier wat voor en na foto's.

Met name de keuken was een drama, kun je je voorstellen dat hier iemand gewoond heeft en dit moderne fornuis nog gebruikte?

Dit was haar aanrecht.

Aan de tafel (en het mooie behangetje) kun je zien dat het om dezelfde muur gaat.
Wat hebben wij gedaan? wel het raam vervangen en verhoogd, en een nieuw keukenblok.
Op onderstaande foto is te zien hoe het er nu uitziet.

Dan was er in een tegenovergestelde hoek een soort van wasbak.

Daar hebben we de wasmachine gemaakt.

Even een close up van de vloer.

Nu dus laminaat in slaapkamers en kamer en zeil in keuken en badkamer.

En dan de badkamer, die was het beste van het hele huis..het had tenslotte de enige binnendeur die het huis rijk was..haha ja echt er zaten geen deuren in de slaapkamer..daar hingen gordijnen voor.
De badkamer had een bad, was blauw geverfd..een wc die niet meer schoon te krijgen was..of eigenlijk heb ik het niet eens geprobeerd...en een wastafel uit het jaar nul.

En nu dus een nieuw toilet, zeil op de vloer, een mooie wand om het bad...en al het blauw is weg..ik houd niet van blauw.( behalve van Delfts blauw)

En dan hebben wij alleen nog maar het zichtbare gedaan..maar onze vriend de elctricien heeft er menig uurtje doorgebracht om alle electriciteit te vernieuwen volgens huidige code, rookalarms geplaatst en dan Jos die zich bezig hield met alle loodgieters en verwarmings werk.

EN DAAR WIL IK DAN DE REST VAN MIJN BLOG AAN BESTEDEN, ik ben hartstikke trots op mijn mannetje die zich sinds kort Journeyman  plumber and gasfitting mag noemen.
Hier komt dan eindelijk het verhaal, wat ik al een paar keer beloofd heb.

Even bij het begin beginnen, toen we hier (Wakaw) pas kwamen wonen, had Jos het hele drukkerswereldje achter hem gelaten.
Hij ging werken voor Sask.housing, een organisatie die verhuurt aan mensen  met lage inkomens.
Dat was part time en af en toe deed hij wat anders erbij, oa bij Ben, ooit eigenaar van onze farm en de lokale loodgieter. 
Toen kwam er een subsidie van de Saskatchewan government, al die huizen zouden nieuwe verwarmings ketels krijgen, nieuwe ramen en andere energie besparende renovaties.

Jos vertelde Ben daar hij daar op in moest schrijven om de klus binnen te halen, tja zei Ben dat zou ik wel willen, maar ik ben maar alleen, dat lukt mij niet tenzij jij wilt helpen.
Nou dat wilde hij wel..en zo kwam het dat Jos en Ben samen, 30 ketels installeerde.
Het bleek dat ze goed met elkaar konden werken en Jos vond het werk ook nog eens harstikke leuk.
Toen die klus klaar was, bleef het samenwerken en resulteerde uiteindelijk in een apprentice ship.
Ofwel Jos besloot naar school te gaan en de cursus te volgen, dat is 8 weken school per jaar en verder zoveel uur werken bij een journeyman..een soort leer/werk contract zeg maar.

Nu is Ben en zijn vrouw zo'n koppel die de wintermaanden in het zuiden van de US doorbrengen, dus na die eerste zomer, had Jos een rustige winter en deed zijn cursus.
De 2e winter was al anders, Jos deed al veel werk alleen, het werd al een stukje drukker, maar school ging er nog wel bij.
Voor ze de winter erna weer weggingen (afgelopen jaar) kwamen ze met een voorstel om het bedrijf te kopen, naar ons idee iets te vroeg Jos wilde liever zijn school eerst afhebben.
Maar ze bleven pushen en omdat Jos het bedrijf uiteindelijk toch wilde kopen, togen we naar een notaris om de boel te regelen.
Ben zou op de achtergrond blijven, want Jos was nog niet bevoegd om permits af te tekenen, maar verder was het bedrijf van hem.
Ben vond het niet echt leuk dat hij de naam veranderde, maar ja hij wilde niet eigenaar zijn van:
Ben Nagy plumbing and heating, was nu niet echt een naam die hem lag zeg maar ;-)

Groot was de schok toen we afgelopen voorjaar in Nederland waren en het bericht kregen dat Ben met een hersenbloeding in het ziekenhuis opgenomen was.
Hele doem scenario's gingen door ons hoofd, wat als hij weg zou vallen, maar gelukkig herstelde Ben voorspoedig, toch wel een wakkermakertje en Ben belde met de apprentice board, legde de situatie uit en vroeg of Jos zo snel mogelijk het laatste jaar kon afronden.
En zo kwam het dat hij al in Augustus terug naar cursus kon ipv aankomende Januari...en hij heeft dit laatste gedeelte met goed..eigenlijk zeer goed gevolg afgelegd...en dus mag hij zich nu officeel
Jos Molendijk, journeyman plumber and gasfitter noemen.

Tevens al sinds 1 Januari 2012  eigenaar van Complete Plumbing and Heating.

Ik ben zo trots op hem, heeft hij toch maar even gedaan, zo zie je maar..je bent nooit te oud om te leren en zeker nooit te oud om je leven een nieuwe wending te geven.

Waar is afgelopen maand gebleven?

Ik kan het gewoon niet geloven, een maand lang geen blogpost gemaakt, dat is nog nooit gebeurt volgens mij.
Hoe is dat nou gekomen, wel gewoon de reden die ik wel vaker gebruikt heb..wij zijn gewoon hartstikke druk.
Maar nu net neergeploft op de bank en vind dat ik er toch echt voor moet gaan zitten, en als lezer ook, pak er maar een bak koffie bij, het wordt een lange post.

We zijn het drukste met het opknappen van een huis....nee niet ons huis en nee we gaan ook niet verhuizen.
Maar Jos heeft voor zijn bedrijf,daar kom ik in een volgende post op terug, een plekje in het dorp nodig waar leveranciers zijn bestellingen af kunnen droppen.
Het gekke is nl, dat een vast bedrag staat voor het brengen van spullen van Saskatoon naar Wakaw 90 km..maar om het 10 km verder te brengen naar ons huis, kost het ineens 3x zoveel.
Dus dachten wij, we kopen een perceel in Wakaw, dan zetten we daar een garage op en dan kan de leverancier daar de spullen afdroppen.
Helaas....dat ging niet door, Wakaw bylaw is dat je geen garage mag bouwen als er op hetzelfde perceel niet ook een huis staat...
Dat ging dus niet door, tot we op een dag een huisje op 3 percelen grond te koop zien staan, wij kijken..en elk normaal mens zou hard weglopen.
Goed wij hebben dat huis gekocht, we hoefden er tenslotte niets mee te doen, het ging ons om de grond om er een garage op te zetten.

Maar ja dan denk je..das ook zonde, we kunnen het beter verhuren en voor ons laten werken...en dat kan alleen als wij zelf eerst heel hard aan het werk gaan...want het huis had oa geen deuren in slaapkamers, geen aanrecht, was heel vies, sommige ramen vielen eruit en de achterdeur laat ik het daar maar niet over hebben.
Water was afgesloten en ook gas...oh..en stroom...wel de stroomcompanie had het afgesloten ivm veiligheid.

Dus de aflopen maand hebben we deuren in slaapkamer gemaakt, vieze vloerbedekking eruit, een nieuwe keuken erin, ramen en buitendeur vervangen, een vriend van ons die toevallig ook nog eens electricien is, heeft alle bedrading in het huis vernieuwd en de stoppenkast (of hoe heet dat?) vernieuwd zodat er nu ook een wasdroger, electrisch fornuis en voldoende licht is en aansluiting voor een wasmachine gemaakt.
Alles is geverfd, de badkamer is kompleet vernieuwd en van de week gaat de laminaat vloer en keukenvloer erin.
We hebben elke dag in dat huis doorgebracht, het resultaat mag er zijn.
Huren in Canada is een beetje anders dan in Nederland, hier zorgt de huisbaas ervoor dat het huis voorzien is van verf, vloerbedekking en al het witgoed...als huur hoef (en mag) je niets aan het huis doen.
Inmiddels staan de huurders te popelen en zij willen graag volgend weekend verhuizen...we zijn gelukkig bijna klaar, we gaat het redden en dan moet het wat rustiger worden.

Als we niet in het huis waren of aan het werk, als werken voor de kost, proberen we hier op de farm de boel klaar te krijgen voor de winter invalt.
En WINTER die komt eraan...met Thanksgiving hadden we onze eerste sneeuw, natte sneeuw welliswaar en die bleef niet liggen, maar het is altijd zo lekkere waarschuwing.

De maand Oktober zit ik ook weer een aantal dagen (3 dagen per week voor de hele maand) op de schoolbus, tja ze zaten te springen om een buschauffeur en als de schoolbus baas je smeekt of je hen niet kan helpen, wat doe je dan? precies dan zeg ik weer ja.
Maar ook tijdens mijn route zie ik de tekenen van de komende winter ....bevers zijn ook druk

We konden er niet onderuit, we konden wel vinden dat we geen tijd hadden, maar  het was wel degelijk tijd om de aanhanger aan te haken en de hooibalen op te gaan halen.
Ze stonden al een tijdje voor ons klaar, maar het kwam er niet van zeg maar, maar nu moesten we toch maar vaart maken.

Toen kregen we ineens telefoon van Pete, Pete en Amy zijn goede vrienden van ons, elk jaar mag ik van Pete zijn bok lenen.

Pete had wat medische problemen, hij moest naar het ziekenhuis en vroeg of wij op zijn geiten wilde passen/melken, natuurlijk willen wij dat, dat is toch vanzelfsprekend.
Zo togen wij vorige week Zondag naar Aberdeen om 5 geiten en dan ook gelijk de bok maar op te halen.
De bok is een nieuwe, hadden we andere jaren Billy, maar Billy is om vers bloed te houden, ingeruild door Pete en zo komt het dat van het jaar Elvis de dames komt "servicen"
Elvis is een zg Blucher Grey, een geit die zijn oorsprong heeft in Saskatchewan, via een programma van de Universiteit, om een geit te "ontwikkelen" die prairie hard is, en dual purpose, ofwel voor melk EN vlees.
Dit is Elvis...een knappert he?

Nu maar hopen dat hij goed zijn best doet en mijn 7 geiten, van het voorjaar flink wat babies krijgen.
Voor de alerte lezer..7? ja helaas zijn we deze maand een geit verloren, duidelijk aan ouderdom.
Zij was bij de eerste geiten, we kochten ze van een oude vrijgezelle boer, die niet precies wist hoe oud de geiten waren.
Nu is het tot 4 jaar aan het gebit vast te stellen hoe oud ze zijn, daarna is het gokwerk.
Hoe oud ze precies geworden is weten we niet, maar ondanks dat haar tanden nog goed waren, moeten haar kiezen op geweest zijn.
Ze werd mager..nu was ze nooit vet...maar nu werd ze broodmager en een geit is een herkouwer, als ze dat niet kunnen doen, dan zie je dat aan hun ontasting..ze ging puur gras poepen, tja dan is er niets aan te doen..en het ging snel.
Smorgens stond ze nog op heuvel te grazen...s'middags was ze dood.
We noemde haar magere Josje...waarom dat zet ik niet op mijn blog ;-), maar het begon ooit als een grapje en de naam bleef hangen zeg maar.

En toen moest er tussen klussen in het verhuurhuis, hooi halen, op geiten passen nog wat gedaan worden voor de winter in gaat vallen.
Al zolang we hier wonen hebben we af en aan problemen met het water..dan kon wel opgelost worden, maar dan moest de hele boel opgegraven worden...dat bleven we uitstellen.
Maar vorige maand was het weer mis, Jos had het gemaakt, maar bovengronds en dat is met onze winters niet aan te raden.

Na wikken en wegen...besloten ervoor te gaan en zo kwam het dat Dinsdag ochtend de graafmachine het pad op kwam rijden.
Wij alle emmers met water gevuld hadden, die we maar konden vinden en het graven begon.

Uiteraard onder toezicht van een paar heel nieuwsgierige geiten.

Het duurde niet lang of de hele boel lag open.

DIEP

Wat er precies allemaal gedaan is, dat weet ik niet..maar wel dat we na 2 dagen zonder water weer water hebben en als het goed is...nu geen problemen met het water zullenhebben.
EN....als bonus..heb ik nu water in de stal...dat scheel een hoop gesjouw deze winter.

 Helemaal blij (totdat de rekening komt denk ik ;-) )

Er is er een jarig....

Nou ja eigenlijk nog lang niet, maar dankzij mijn moeder, heb ik al een verjaardagskadootje ontvangen.

Toen wij in April in Nederland waren, hadden ze bij Xenos van die enorme leuke paspoppen.
Te groot voor de koffer volgens Jos...dus bleef het bij verlangend kijken..elke keer als ik bij Xenos kwam..en ja ik ging af en toe even extra kijken..gewoon om zeker te weten dat die echt niet in de koffer paste.

Maanden gaan voorbij en zo ligt er vorige week een kaartje in onze box..dat er een pakje is.
Nu zijn die er wel vaker, ik bestel nogal wat online.
Maar toen ik het postkantoor inliep om het in ontvangst te nemen...was het wel een heel groot pak.

Met geen mogelijkheid kon ik bedenken wat daar nou in kon zitten, het kwam van mijn moeder dat zag ik wel.

Groot was mijn verbazing en ik danste geloof ik even, toen ik de doos thuis openmaakte.
DE paspop, opgestuurd, ruim op tijd, want de Canadese post neemt het meestal niet zo nauw.

Ze staat op onze slaapkamer en al mijn knusse oude spulletjes krijgt ze aan en omgehangen.
Hier met een eigengemaakte hoed, de broche van mijn oma, en kanten handschoentjes.

Ze zal nog heel wat keertjes verkleed/aangekleed worden, met de seizoenen mee.
Dank je mam, wat een superleuke verassing.

Oogst 2012

Volgens mij ben ik er nu wel achter dat tuinieren er niet even bijgedaan wordt, zeker niet als je een formaat groententuin hebt zoals wij die hebben.

Maar het is niet alleen tijdgebrek, dat er van alles mislukt dit jaar.
Kijk het onkruid wel, dat snap ik, maar dat mijn kersen weg waren had niets te maken met druk zijn.
Sterker nog het was een bevestiging dat ik aardig in kan schatten wanneer mijn kersen rijp zijn zonder er eentje te plukken.
Helaas was ik met mijn kersen te laat...maar he dat zou mij  niet nog een keer gebeuren, zo stond ik te kijken naar de appels, 4 appelbomen heb ik, daar kun je knap wat appeltaarten, appelmoes, appelsap van maken.....toch?
Het was al schemer, maar de volgende ochtend, zou ik gelijk gaan plukken.
De volgende ochtend gewapend met emmers op naar de tuin.

WHAT THE???
Het laatste woord zal ik niet herhalen, maar ik stond knap raar te kijken dat mijn appelbomen leeg waren.

Geen appel te zien, zelfs niet op de grond, daar alleen een hoop platgetrapt gras en een leek of er een soort van een tunnel zichtbaar was in het gras, tussen de andere bomen, naar achteren.
Wie of wat heeft mijn appels gejat??
Vanwege de tunnel, dacht ik in eerste instantie aan een beer..maar volgens mij zouden die de bomen dan beschadigt hebben en de bomen, takken en bladeren zijn ongeschonden.
Ik weet dat coyotes appels eten als ze erg honger hebben, maar die moeten alleen van alle van mij gestolen kippen al vet zijn, zijn ze dat niet dan kunnen ze naar Wakaw Lake, dat is 3 km bij ons vandaan en daar stikt het van de konijnen.
Die sluit ik dan ook uit, ik kan de gangen niet verklaren, maar ga ik maar van uit dat een deer of een    moose, na de coyotes, het restaurant van Molendijk hebben gevonden.
Volgend jaar maar een afrastering om de fruitbomen maken, hoog genoeg zodat ze er ook niet overheen kunnen springen.

Wanhopig keek ik omhoog..ik weet wel dat ik voor appels niet afhankelijk ben van mijn eigen bomen, maar het is zo leuk, het fruit van je eigen bomen opeten.
En daar zag ik helemaal bovenin....nog een paar appels hangen...YES...die snel geplukt en voila..
APPELOOGST 2012

Heb er een heerlijke applecrisp van gemaakt, die we met smaak (en met ijs) opgegeten hebben.

Nu heb ik naast mijn 4 "normale" appelbomen, voor appels als bovenstaand..  nog 2 appelbomen met zg crabapple, een kleine zurige appel.
Niet geschikt om zo op te eten, maar wel lekker voor appelsap (of wat sterkers ;-) )

Ik heb mij geen moment bedacht..rijp of niet..die waren voor MIJ.

Een half uurtje later liep ik met een wasmand vol miniappels naar binnen, waar de sap pan weer aanging en alles is verwerkt en in veilig in potten.

Geen beest die mij dat nog steelt.

1e Kerstfeestje van 2012

Ja ik weet het, belachelijk vroeg, maar op de naai/quiltclub zitten een aantal, de helft ongeveer, leden die elke jaar "down south" gaan.Ofwel, ze vertrekken als het hier koud begint te worden in de zuidelijke staten van Amerika, omdat ze bang zijn koude voeten te krijgen.

Deze dames missen dan elk jaar ons clubkerstfeestje en dat is dan wel weer sneu, dus sinds 2 jaar nu vieren we het clubfeestjes iets vroeger, zodat zij er ook bij kunnen zijn.

Uiteraard ontbreken de kadootjes niet, het moet zelfgemaakt zijn uiteraard.
Tevens een potluck, ofwel iedereen neemt wat te eten mee en het is altijd weer verbazend hoeveel lekkere gerechten er zijn en zelden heb ik gezien dat er dubbele tussenzitten.

Het gerecht dat ik meenam was een cocos taart...erg lekker en bovenal simpel, geen uren in de keuken voor een taart..gewoon 10 minuten voorbereiden en in de oven kwakken.
Impossible coconut pie, ofwel onmogelijke cocos taart.
Voor de liefhebbers het recept.
4 eieren.
1/2 cup(125 cc) boter/margarine
2 cups (500cc) melk
2 teelepels vanilla extract
1/2 cup (125cc) bloem
1 cup (250 cc) suiker.
1 cup (250 cc) geraspte cocosnoot (uit een zakje die gedroogde)

Mix alle ingredienten met mixer (of blender) door elkaar, giet in een 9/10 inch (23 cm) rond bakblik of schaal.
Bak of 350F voor een uur, of tot je voelt dat het midden terugveert.

De bloem en melk creeren al bakkend de bodem, de melk en eieren de vulling en de cocos komt vanzelf bovenop te liggen.
Zo gaat het de oven in.

En zo komt het eruit...

Dan moest ik natuurlijk ook een kadootje maken/meenemen en ik had mij toegelegd op de schaatsjes uit een Tilda boek.
Een theedoek van een kerstboom voorzien en nog wat andere kerstdingetjes, daar heb ik geen foto van, wel van de schaatsjes.

Tja en dan krijg ik zelf ook een kadootjes natuurlijk, ik was nr 9 om een kadootje uit te zoeken en ben dus niet naar de stapel kadootjes gegaan, want je mag stelen en er was er een bij die ik helemaal te gek vond.
Servetten in een kerststofje, in het model van een kerstboom.
Die moest ik hebben, wat zullen ze goed staan als het echt Kerst is op onze eettafel.

Zo liggen ze dan naast je bord..en onderstaand uitgevouwen en klaar voor gebruik.

Ik vond ze zo leuk dat ik even moest googlen of het patroon misschien niet ergens op internet zweeft..en dat doet die.

HIER kun je het patroon vinden, alleen hebben mijn boompjes een stammetje, maar dat is er makkelijk zelf bij te tekenen.
Voor diegene die nu gaat naaien, veel plezier..ik kom er lekker makkelijk vanaf.